Secam se detinjstva naseg
                 kad je mati sva umorna i zuta
                 vazdan sila:
                 po osam haljina,
                 osam kaputa,
                 osam kratkih kosuljica,
                 sve dok bi svetlost s brda
                 kroz prozor lila.

                 Nad masinom vecno nagnuta
                 bila su joj pleca i glava:
                 krpila je po sesnaest nogavica,
                 po sesnaest rukava;
                 povazdan zeljni smo bili
                 njenog osmeha i lica.

                 Zemlja bi se opasati mogla
                 nizom dugih poruba
                 sto ih je ispod igle izvukla
                 njena ruka,
                 okorela od rada gruba.

                 Ucutkala se masina,
                 digla se umorna svalja
                 da svetlost upali;
                 brdo vojnickih kosulja
                 oko skuta joj se valja.

                 Pa opet kaska igla
                 potrci, potrci pa stane.
                 Secam se detinjstva naseg,
                 tog vremena i svetlog i tuznog,
                 iz kog od igle majcine
                 jos nosim ostre rane.